Stichting Moetiara Maloekoe benoemt vol dankbaarheid en trots nieuwe voorzitter.
Per 1 mei is Djehoshua Sahetapy in functie getreden binnen het bestuur van Stichting Moetiara Maloekoe. In overleg is besloten dat hij het voorzitterschap overgedragen krijgt. Daarmee heeft voormalig voorzitter Sarah Smeets een stapje terug gedaan naar bestuurslid.
Hierdoor bestaat het huidige bestuur uit 4 personen:
- Djehoshua Sahetapy, voorzitter
- Max Hehalatu, penningmeester
- Sam Abraham, secretaris
- Sarah Smeets
Even voorstellen:
“Bij verandering hoort verantwoordelijkheid.”
Mijn naam is Djehoshua Sahetapy en als het goed is ben ik geen onbekende voor de Molukse gemeenschap. Ik ben 34 jaar en woon 3 jaar in de Molukse wijk. Inmiddels ben ik 19 jaar vrijwilliger binnen de gemeenschap en met name voor Stichting Moetiara Maloekoe.
Tevens ben ik als aanspreekpunt voor woningcorporatie Woonpunt verantwoordelijk voor de woningtoewijzing binnen de Molukse wijk, voorzitter van de onlangs opgezette BOC (Buurt Overleg Commissie), landelijk actief voor het behoud van Molukse wijken en betrokken bij LIMO (Landelijk Integraal Moluks Overlegorgaan) waarmee we streven naar een gelijkwaardige positie voor Molukkers in de Nederlandse samenleving en om een krachtige stem te zijn in het maatschappelijke en politieke debat namens de Molukse gemeenschap in Nederland.
Wanneer er lokaal zaken zijn die geregeld moet worden omtrent de Molukse wijk en/of Molukse gemeenschap probeer ik te doen wat ik kan. Of dit nou een kinderactiviteit in de zomer is of een woordvoerder zijn voor de wijk met partijen van buitenaf. Met liefde voor onze wijk en de mensen binnen de gemeenschap draag ik met alle plezier een steentje bij. Want wie doet dit anders voor ons?
Net zoals in de stad Maastricht of algemeen in Nederland lopen wij ook tegen bepaalde zaken aan: eenzaamheid, (stille) armoede, vergrijzing, woningnood, werkeloosheid of schoolverzuim, verdwijnen van cultuur etc. In het kort staat onze Molukse identiteit op het spel. Want wat zijn we zonder een eigen wijk? Zonder een eigen kerk en buurthuis? Wat is een Molukker zonder eigen taal? Wat zijn we als gemeenschap als we niet meer naar elkaar om kijken? Als we niet meer voor elkaar zorgen als het nodig is? Wat zijn we als we niet eens meer hulp durven te vragen aan elkaar of erger nog: elkaar niet meer willen helpen? Wat voor impact heeft het op ons als onze krachtige 2e generatie niet meer in de wijk terecht kan om ouder te worden met elkaar? Wat gaat er gebeuren als onze kinderen geen binding meer hebben met de wijk en gemeenschap omdat de wijk geen sociaal maatschappelijke plek meer is/wordt?
Al deze vragen stel ik mezelf wekelijks. Als ik na het werk de wijk in loop en rondkijk. Als ik op straat de kinderen zie spelen met elkaar. Als ik bij station die ene tante weer zie lopen, onderweg naar de stad. Al deze vragen, en soms zelfs problemen, lijken zwaar maar eigenlijk is het dat niet. Waarom niet? Omdat we alles in eigen hand hebben. Want het constateren is één ding, maar er wat aan doen is nog belangrijker. Als we allemaal beseffen wat de kracht, en plicht, van een gemeenschap is, dan kunnen we de wijk een plek maken wat het altijd is geweest. Althans voor mij is geweest. Want de wijk met alle prachtige actieve mensen in de loop der jaren heeft me alles gegeven. Het heeft me gevormd tot wie ik nu ben vandaag de dag. Het heeft ervoor gezorgd dat ik heb wat ik heb.
En nu, nu wil ik wat teruggeven. Het zou egoïstisch zijn als het me als mens al die rijkdom heeft gegeven, maar ik dit niet wil doorgeven aan de komende generaties. Langs de zijlijn staan is daarom geen optie. Vanaf de zijlijn is alles makkelijk. Maar vanaf de zijlijn bereik je weinig en daarom sluit ik me aan bij Stichting Moetiara Maloekoe. Want voor verandering is verantwoordelijkheid nodig en daar loop ik niet van weg. Want als ik iets niet kan accepteren, is het dat ik over aantal jaren spijt ga krijgen wanneer ik nooit die verantwoordelijkheid genomen heb. Dat ik die vragen niet meer stel, omdat alles verdwenen is. Maar dat ik juist samen met de gemeenschap kan zeggen dat we de verantwoordelijkheid hebben genomen en samen een verandering hebben ingezet. Want als we als gemeenschap eens zien dat we alles in eigen huis hebben. Dat we alles kunnen omdat ieder een eigen kracht heeft maar dat deze moet worden gebruikt op de juiste plek binnen het collectief. Dan gaan we merken dat we bergen kunnen verzetten, puur omdat we de last samen dragen. En dat is de kracht van een gemeenschap!
Ik wil het bestuur bedanken dat ze me de kans geven binnen de Stichting. Maar vooral wil ik de Molukse gemeenschap van Maastricht tijd en vertrouwen vragen en verzoeken de Stichting te steunen. Daarvoor hoeven we geen beste vrienden te zijn of zelfs elkaar te mogen. Als de achterliggende gedachte maar altijd het beste voor hebben met de (Molukse) medemens is. Dat overstijgt de mogelijke verschillen, conflicten of problemen. Want “lain sajang lain”/”lain bantu lain” is geen spreuk, het is een manier van leven!
Spoedig zal er bijeenkomst zijn waar ik meer zal delen over de plannen binnen de Stichting dit jaar. Hier wordt ook gelegenheid gegeven om vragen en/of opmerkingen te delen naar mij als nieuwe voorzitter. Info volgt snel maar wees welkom!
Alvast bedankt voor jullie steun en laten we samen de wijk weer maken wat de wijk hoort te zijn.